İki arkadaş bahçede yürüyorlardı. Biri çok gururluydu. Öbürü ise alçak gönüllü, sözünü sohbetini bilen, sevgi dolu bir insandı. Gururlu arkadaşına gerçekleri anlatmaya çalışıyor, bu yüzden arkadaşlığını bozmuyordu.
Allah'ın ne güzel şeyler yarattığını ona göstermek için onu almış, bahçeye getirmişti.
Kocaman bir kabak gördüler. Alçak gönüllü olanı kabağın önünde diz çöktü.
-Mesela şu kabağa bak, dedi arkadaşına. Toprağa bir çekirdek atıyoruz. Çürüyor. Filiz sürüyor. Derken uzuyor uzuyor ve çiçek açıyor. Çiçekleri, birer kocaman kabak oluyor. Kabak deyip geçmemeli: Dışında kabı, içinde cevheri var. Böyle bir şeyi Allah'tan başka kim yapabilir?
Gururlu arkadaşı duyduklarından memnun olmamış gibiydi. Az ötedeki koca gövdeli ceviz ağacını gösterdi:
-Ne söylersen söyle, bu işte bir mantıksızlık olduğu apaçık ortada. Bak şu kabaklara incecik dallarda kocaman şeyler. Bir de şu cevizlere bak, kocaman dallarda küçücük meyveler. Oysa kabak büyüklüğünde meyveler ceviz ağacına, ceviz küçüklüğünde meyveler da kabak asmasına yakışırdı.
Alçak gönüllü adamın ümidi kırıldı. Kalktı:
-Anlaşıldı, dedi. Sana gerçekleri göstermek mümkün değil. Ama Allah isterse sana bunu pek güzel öğretir.
-Nasıl öğretecekmiş, diye güldü adam. Az sonra başına bir ceviz düştü. Yerinden sıçradı. Alçak gönüllü adam kahkahalarla gülüyordu.
-Ne gülüyorsun be! Diye bağırdı. Gülecek ne var bunda?
-Çoook, dedi alçak gönüllü olanı. Hani kabak ceviz ağacında olsa demiştin ya az önce.
-Dedimse dedim, ne oldu?
-Daha ne olsun? Koskoca cüssesiyle kabak başına düşseydi de görseydin hanyayı konyayı...
Birden aklı başına geldi. Düşündü, düşündü. Söylediklerinden utanıyordu. Başı önünde:
-Haklısın galiba, dedi. Dediğin gibi, ya ceviz ağacının kabak büyüklüğünde meyveleri olsaydı, halim haraptı. Hata ettiğimi anlıyorum. Allah her şeyi yerli yerinde yaratmış. Ne yazık ki ben anlamakta geciktim, inadım ve gururum yüzünden.
-Zararı yok, dedi arkadaşı. Anladın ya, önemli olan bu. Hadi artık gidelim.
Arkadaşlıkları o günden sonra kardeşliğe dönüştü.